Net wakker

Oké, ik ben een 35-jarige vrouw, een moeder van twee en een liefhebbende echtgenote. En, als ik mezelf zo bekijk in de spiegel, dan ben ik toch echt mijn glorie jaren wel voorbij. Niet dat ik er onder lijd, hoor! Maar ik zie toch steeds meer lijntjes en vlekjes in mijn gezicht en mijn huid wordt toch echt slapper.

Een complimenterend fluitje

Nu mogen bouwvakkers niet meer fluiten naar de dames en dat is in sommige gevallen best wel te begrijpen. Het is dat de feministen het seksistisch vonden en eigenlijk is dat ook wel zo. Maar toch, zo’n fluitje kan je dag helemaal goed maken. Betekent toch, dat je er nog mag zijn. Dat je er goed uit ziet. Niet dat ik dat nodig heb. Mijn man zegt me bijna dagelijks dat ik er goed uit zie en noemt me ook elke keer weer een “lekker ding”. Maar zo’n compliment als een fluitje, kan je toch net even de zon wat harder laten schijnen.

De stratenmakers

Vanochtend veel te laat opgestaan, dus gehaast om zoonlief op tijd naar school te krijgen. Brood erin schuiven, drinken erin gieten, kleding en schoenen aansjorren, lunch box in de schooltas gooien en gaan! Nu zijn ze bij ons in de wijk, in opdracht van de vereniging van eigenaren, de bestrating van de voortuinen aan het vervangen en gisteren en vandaag zijn wij aan de beurt. Een beetje hink-stap-sprong om de deur uit te komen en met een sierlijke sprong over een snoer van de slijpmachine. Hoor ik achter me een van de stratenmakers met bewondering “zozo” zeggen. Niet veel aandacht aan geschonken en gauw naar de auto om naar school te rijden.

Terug van school

Gelukkig was zoonlief nog op tijd op school en kan ik rustig weer terug naar huis. Eenmaal thuis aangekomen zijn de stratenmakers natuurlijk nog gewoon bij ons voor de deur bezig. Ik knik netjes goeiedag en de stratenmaker met tattoos, die van de “zozo”, zegt vrolijk goedendag. Hij komt me lichtelijk bekend voor, maar schuif dat af op dat ik hem waarschijnlijk de week ervoor reeds een paar keer heb gezien in de andere straten.

De stratenmaker klopt aan

Binnen een kopje koffie gepakt en ineens zegt manlief met een knipoog: “Volgens mij doen ze er bij ons juist langzamer over. Vooral die ene met die tattoos is erg aan het vertragen.”
 Ik begrijp er niks van. Waar heeft hij het over? Met dat ik hierover nadenk wordt er aangeklopt (de bel doet het niet). Zegt mijn man: “Zie je, daar heb je ’t al!”
 Met dat ik naar de voordeur loop vraag ik nog: “Waar hèb jij het over?”.

De poort openen

Ik doe de deur open en daar staat de stratenmaker met tattoos: “Zou je misschien de poort kunnen openmaken?”
“Ja, tuurlijk!” zeg ik en doe de voordeur weer dicht.
 Nu krijg ik die niet erg makkelijk open. Tenminste, ik krijg hem niet makkelijk van het slot. We moeten daar echt nog even een keer naar kijken. Maar gelukkig staat manlief gelijk op en loopt via de achterdeur, met ongekamde haren, naar buiten om de tuinpoort open te maken.

Daar ken ik hem van!

Even later komt hij breed lachend weer terug de woonkamer in: “Whahaha! Je had zijn beteuterde gezicht moeten zien, toen ik die poort voor hem open deed!”
 En daar viel bij mij de Euro! Ja, dat gezicht had ik ook wel willen zien, haha! Ineens weet ik ook waar ik de stratenmaker met tattoos van ken. Hij is de partner van een van de gastvrouwen waar ik onlangs een Ladies Night party heb gegeven.

Hij weet dus wat voor werk ik doe…

– – –

www.ladiesnight.nl

Geschreven op: 21 april 2015